عینیت در علوم تربیتی از منظر روش بازسازی عقلانی

غلبه رویکردهای تفسیری بررویکردهای تبیینی در علوم تربیتی در دهه های اخیر سبب شده است که عده ای از صاحب نظران،دستیابی به عینیت در پژوهش تربیتی را ناممکن تلقی نمایند. هدف این پژوهش بررسیامکان دستیابی به عینیت در پژوهش هایتربیتی است و ضمن بررسی دیدگاه های اثبات گرا، پسااثبات گرا و بازسازی گرا، به این مسئله از منظر روش بازسازی عقلانی هابرماس پاسخمی دهد. روش تحقیق حاضر، استنتاجی و مقایسه ای است. یافته ها نشان می دهند که توجهبه ساختارهای هنجاری زیربنایی عام، زمینه لازم برای دستیابی به نوعی عینیت درتقسیر را در اختیار پژوهشگر تربیتی می گذارد و از این طریق پژوهشگر می تواندرویکردهای تبیینی و تفسیری را تلفیق کند. این امر سبب می شود که عینیت در پژوهشتربیتی باز سازنده از طریق بی طرفی از درون حاصل شود و لذا از رویکردهای اثبات گراو پسا اثبات گرا که به دنبال بی طرفی از بیرون هستند، متمایز شود. در پایان چالش ها ومحدودیت های این نوع عینیت در پژوهش هایتربیتی موردبررسی و نقد قرارگرفته اند.